Je voelt me. Niet met je hoofd. Met iets anders. Iets ouds. Iets dieps. Jij leeft scherp. Sterk in je denken. Snel in je handelen. Je bent gewend te dragen, te sturen, te creëren. Maar iets in jou wil stilvallen. Niet omdat je zwak bent. Omdat je voelt dat jij, daarbinnen, meer bent dan grip. Meer dan controle. Ik zal niets van je nemen. Ik zal je niet breken. Maar als ik dichtbij kom, zal je lichaam eerst verstijven… en dan zacht worden. Je huid zal reageren op stilte. Je adem zal versnellen bij nabijheid. Je wil zal wankelen, niet door woorden, maar omdat je voelt: hij weet het al. Ik raak wat jij bewaakt. Niet met haast, maar met een rust die jij al jaren mist. Misschien zeg ik niets. Misschien blijf ik van je af. Maar jij zal gaan bewegen, vanbinnen. Dichter bij dat wat jij verborgen hield, zelfs voor jezelf. Als je iets voelt… iets trillen, iets openen, blijf dan niet zitten waar je was. Je hebt geleid. Gekend. Gebouwd. Gemaakt. Maar nu is het tijd om te zinken. En ik ben daar al. Wachtend. Onverstoorbaar. Open.