Sommige ontmoetingen beginnen niet met woorden. Maar met stilte. Een blik. Een aanraking die blijft hangen. Er ontstaat iets bijzonders wanneer de tijd wordt genomen. Wanneer vingers eerst verkennen in plaats van te nemen. Wanneer ademhaling verandert zonder dat iemand het merkt. Verlangen heeft geen haast nodig. Alleen aandacht. En een lichaam dat durft te antwoorden. Leiden gebeurt zacht. Soms met nauwelijks meer dan vingertoppen. Soms met adem in een hals. En dan alleen als er ruimte ontstaat, als het moment klopt, wordt alles gegeven wat er is. Er is geen vaste vorm. Geen verwachting. Alleen dat ene zeldzame ogenblik waarop het stil wordt vanbinnen. Waarop iemand voelt: Hier mag ik verdwijnen. Wie houdt van nuance en durft te verdwalen in wat onbenoembaar blijft… weet precies waar dit over gaat.